Ik schrijf dit na een (voor mij) bewogen eerste week. Een eerste week waarin ik kennis heb gemaakt met een andere cultuur, maar vooral een heel ander land. Want hoewel de cultuur vrij bekend aandoet (een beetje Zuid-Europees: sterke familiebanden, erg gelovig en natuurlijk de Spaanse taal) is het land erg anders. Er is hier veel corruptie, bijvoorbeeld bij de politie en al het geld zit volgens veel mensen bij de hoge petten in de politiek. Volgens Glenda, mijn gastmoeder, ontvangt Guatemala veel giften van allerlei landen voor bijvoorbeeld bibliotheken, maar komt dit geld nooit ergens anders dan de strijkstok terecht.

Ook voor mijzelf was het eigenlijk wel een bewogen week. Ik weet niet of ´cultuurshock´ het juiste woord is, maar ik heb erg moeten wennen, of moet dat eigenlijk nog steeds. Het feit dat ik in mijn eentje ben, het andere levensritme hier (de locals, waaronder mijn gastgezin gaan om 21u naar bed .... niet echt iets voor mij) en de andere taal, hebben er voor gezorgd dat ik het niet altijd makkelijk heb gehad de afgelopen 1,5 week. Maar ach, het is mijn eigen keuze en in mijn eerste blog voelde ik dit ook al aankomen. Ik heb al wel geleerd, ja het lijkt alsof ik al lang weg ben, dat assertiviteit zeker loont, zoals wel vaker in het leven. Zeker in Antigua, de dichtsbijzijnde stad bij mijn dorpje en waar ik misschien wel liever zou willen wonen, is het erg makkelijk om contact te maken met andere reizigers en/of vrijwilligers. Er zitten veel Gringo´s, Canadezen, Nederlanders (ja ook hier) en enkele Scandinaviërs. Zo heb ik al plannen om een keer te gaan stappen met een Duitse Oostenrijker die in Guatemala Stad woont, maar in het weekend om veiligheidsredenen in Antigua verblijft. Voor het Spaans timmer ik ook flink aan de weg (aankomende week 20 uur les!) dus ik geloof dat het wel goed moet gaan komen.

De oplettende kijkers hebben al een aantal foto´s van o.a. mijn huis en de Pacaya-vulkaan voorbij zien komen.

Mi casa en mijn leven hier

Ik woon in San Gaspar in een voor Nederlandse begrippen basic huis, maar voor hier zeker niet slecht. Het ligt zoals gezegd vlakbij Antigua, backpakershoofdstad en oude koloniale hoofdstad van Guatemala. Het is niet erg groot maar de vibe bevalt me wel en het uitgaansleven schijnt ook prima te zijn. Mijn dorp San Gaspar is een klein dorpje dat aan Santa Catarina is vastgegroeid. Aan de namen te zien zou je denken dat het hier erg katholiek is, maar toch is een flink deel protestant. Vanuit San Gaspar is het ongeveer 20 minuten met de zgn. Chicken bus naar Antigua. Het zijn oude Amerikaanse schoolbussen die zijn beschilderd en anderszins ´gepimpt´ en nu dienst doen als streekbus. Ik zal daar tzt ook wat foto´s van posten. Santa Catarina ligt er, zoals ik al zei tegenaan en in dat plaatsje (letterlijk 2 straten verderop) is ook mijn Spaans school, tevens huis van Tessa van de stichting TESS Unlimited waar ik voor ga werken. Ook is de basisschool waar ik Engelse les ga geven daar te vinden.

Deze week heb ik verder gevuld met Spaanse les, een beetje chillen en afgelopen woensdag een huisbezoek bij mensen met een ziek kind ( 1 jaar en 8 maanden en qua uiterlijk en ontwikkeling nog een jonge baby), een vies huis zonder water of elektriciteit en als gevolg kinderen met parasieten, luizen en vlooien. Erg indrukwekken. De regio Antigua is, als je dat ziet, zeker niet representatief voor de rest van het land. TESS Unlimited kent het kind uit het ziekenhuis en is in zo´n geval benieuwd hoe het gezin leeft en of zij wat voor hen kunnen doen. De vraag, die ik nu even erg kort door de bocht formuleer, ´is het onoverkomenlijk of luiheid dat een familie zo leeft?´ speelt daarbij een belangrijke rol. Veel mannen zijn hier bijvoorbeeld aan de alcohol verslaafd en zijn daardoor te lui om werk te zoeken. Verder ben ik deze week bezig geweest met het schilderen van de nieuwe lokalen van de school in Santa Catarina en ben ik meegeweest met het daklozenproject van Por Eso (daarom, zij delen waar nodig medicijnen kleren, water en vitamines uit aan daklozen in Antigua) en op bezoek geweest bij een project van ConstructuCasa, een stichting die, tegen een tegenprestatie van de familie, een huis bouwt voor een aantal gezinnen. De familie die wij bezochten, waren ook bekenden van Tessa.

Pacaya-vulkaan

Dan even een een wat onsubtiele switch naar de andere foto´s, van de Pacaya-vulkaan. Het is de makkelijkste en naar het schijnt de mooiste vulkaan om hier in de buurt te beklimmen. Vanaf de plek waar de auto´s maximaal kunnen/mogen komen, was het nog slechts 1,5 uur lopen, of eigenlijk klimmen. Klimmen was vooral van toepassing voor het laatste gedeelte, waar het met de veiligheid niet zo nauw werd genomen. Het was er erg druk, warm en onstabiel. Resultaat: een vrouw die ik zag uitglijden, die vervolgens flauwviel van de schrik en door 5 mannen op een helling van, in acht genomen de geringe kwaliteit van mijn timmermansoog, 60% naar beneden gedragen moest worden. Had ik al gezegd dat dit in het donker op schuivend en rollend lava-gesteente was? Even daarvoor waren wij op weg naar het hoogste punt waar je mocht komen (niet de rookpluim op de foto´s, maar wel de plek waar de lava uitstroomde, zie foto´s) maar daar stond het zo vol dat we niet verder konden en er mensen, vanwege de hitte, nogal graag naar beneden wilde komen. Je moest op sommige plekken over kleine spleten stappen waar je op ongeveer 1 meter onder je, lava zag, rook en voelde.

Al met al: een mooie tocht, te druk, maar het uitzicht halverwege op de andere vulkanen in de omgeving én de kleine uitbarsting op het einde maakten veel, zo niet alles goed.

Tot zover deze update! Wanneer m´n volgende update gaat zijn, daar heb ik geen idee van. Ik zit wel regelmatig achter internet (toch een soort hobby of verslaving kom ik hier achter;)), dus wie weet komt ie al weer snel. Verder ga ik deze week m´n tripje naar Tikal plannen, een circa 11u durende busreis, niet mijn hobby.

Blijf vooral reageren, ik vind het erg leuk!

Hasta pronto!

Jaap