Laat ik beginnen met enkele noviteiten van de afgelopen 2 weken in Colombia: ik heb spanking the queen, nog 5 andere nieuwe kaartspelletjes en het jaap-stamliedje geleerd, zoete koffie én Agua Diente gedronken, een enorm zachte huid gekregen, een nacht vol met dieren beleefd, van een 10 meter hoge rots gesprongen, een bekend lokaal exportproduct getest, mijn 2e, 3e, 4e, 5e en 6e teek van mijn leven ontdekt en verwijderd, kaarten geschreven maar niet verstuurd en veel empenadas gegeten.

Vulkanen, vrouwen van lichte zede en veel feesten

En dan nu de hoofdactiviteiten van deze twee leuke weken in Colombia. Zoals ik geloof ik al tussen de regels door had laten merken in de vorige blog, ben ik samen met Vincent begonnen in Cartagena, aan de Caribische kust van Colombia. Deze koloniale was clichématig te omschrijven als ´bruisend´ en met onze hele dorm (6 mensen) hebben we dan ook de Stad grondig bekeken en kennis gemaakt met de koloniale bouwstijl, (straat)feestcultuur, drugsdealers, hoeren, agua diente (lokale rum, lijkt op Ouzo) zoete koffie (tinto, voor 400 pesos op straat te koop in kleine kopjes) die Cartagena zo´n leuke stad maken. Vlakbij Cartagena is de El Totumo-vulkaan, een klein moddervulkaan die we natuurlijk met een bezoekje moesten verblijden. Het vulkaankratertje was versterkt met houten panelen waardoor het geheel wat onauthentiek aanvoelde, maar dat mocht de pret zeker niet drukken. Het was erg vreemd om wat aan te modderen in zo´n moddervette substantie. Enkele locals gaven je een massage en schrobden je nadien schoon in het warme naastgelegen meer. Nadeel was dat, hoe graag je deze dingen ook niet wilde, je haast gedwongen werd voor een massage en een schrobbeurt waardoor ze achteraf allemaal ´fooi´ wilden. Ook dit mocht de pret zeker niet drukken en het was zeker een aparte ervaring. Onze gids vertelde tevens dat het 2300 meter diep was in de krater waarin wij ons bevonden, erg apart! Het maakte het niet minder comfortabel want het was onmogelijk om te zinken, zelfs als je jezelf naar beneden drukte aan de houten zijkanten.

Ratten, rivieren en rooksignalen

Na Cartagena zijn we met bijna het hele groepje naar Taganga, een andere Caribische kustplaats vertrokken. Het dorpje zelf is niet heel bijzonder maar met dat doel gingen we er ook niet heen: Vincent en ik wilden erg graag de Ciudad Perdida of Lost City wandeling van 6 dagen maken. De volgende dag zijn we dan ook vertrokken en het was echt een geweldige ervaring! De Ciudad Perdida is gebouwd in ca 900 na Christus en bevindt zich ongeveer 40 kilometer in het regenwoud van de Sierra Nevada de Santa Marta. Zoals Paul Groot alias Chris Zegers in het legendarische filmpje van Koefnoen zegt: de reis ernaartoe is minstens zo belangrijk als het eigenlijke eindpunt. Dat bleek ook hier zeker het geval. Voor het grootste gedeelte van de tocht liepen we in de buurt van een rivier, waar vaak in gezwommen kon worden, inclusief rotssprongen! Dit maakte de hele regenwoud-ervaring erg compleet, zeker in combinatie met de lokale Kogi-indianen die nog in dit gebied wonen. Dit leidde af en toe wel tot mijn enige frustratie-momentjes in deze trip: het kwam af en toe wel erg rijke gringo-achtig over om zo door het woongebied van deze stam te lopen met een vrij grote groep. Ik kreeg de indruk dat over 50 jaar deze stam niet meer daar, of in elk geval niet meer op hun traditionele manier daar zal leven en dat gaf me af en toe een raar gevoel. De kinderen van de Kogi´s vroegen al om snoepjes, sommigen hadden radio´s en goudkleurige horloges... De vraag is of dit iets onoverkomenlijks is of niet...

De tocht bestond voor het grootste gedeelte uit ´s ochtends lopen, vóór de lunch aankomen bij het kamp en ´s middags zwemmen, kaartspelletjes spelen of lezen of iets dergelijks. Dit maakte de tocht niet erg zwaar maar dat geeft niet. Mijn haat jegens het leren van nieuwe spelletjes is daarmee ook enigzins verminderd. Verder konden we in het 1e kamp ´s ochtends voor een klein bedrag gaan kijken hoe cocaïne gemaakt werd. Deze kans liet ik me natuurlijk niet ontlopen en het was erg interessant en eerlijk gezegd ook wat misselijkmakend hoe en wat er aan te pas komt om cocaïne te produceren. De beste man maakte voor onze neus een kleine hoeveelheid van het product dat één stap vóór cocaïne zit en we mochten allemaal ook wat proberen, door het op ons tandvlees te doen. Meer dan een wat verdoofd aanvoelende lip en een alert gevoel hield ik er niet aan over en hier wil ik het dan ook graag bij laten wat betreft het harddrugs-gebruik in mijn verdere leven. Het 2e (en 4e) kamp was overigens ook een ervaring apart. Het positieve was dat het het enige kamp was waar we in bedden in plaats van hangmatten sliepen, maar dat positieve werd gecompenseerd door de ratten die over de rand van mijn bed liepen en de bedbugs tussen de lakens....

Onze groep was trouwens een heerlijke mix van allerlei verschillende figuren, 12 in totaal en het was erg gezellig! In tegenstelling tot Mika, een Amerikaan die op wereldreis was maar geen enkele foto nam omdat dat zijn herinneringen zou verpesten, heb ik natuurlijk wel foto´s gemaakt die ik zodra ik een betere pc dan dit crappy ding waar ik dit op type kan vinden, zal uploaden. Verder bestond de groep onder meer uit drie Engelsen, Lee, Shaun en Neil. Dit trio reageerde toen ik me voorstelde net zoals zo ongeveer elke Engelsman: Jaap? Oh like Jaap Stam?. Eigenlijk best wel handig moet ik zeggen, ik hoef m´n naam tenminste niet uit te leggen. Dit trio was echter de eerste die met het fanlied van Manchester United fans op de proppen kwam:

Je begrijpt dat ik dit vaak genoeg heb gehoord deze 6 dagen en het zelfs in een remix-versie eindigde op de terugkomstavond, toen we met zijn allen zijn uitgeweest.

Bogotá

Teleurgesteld dat de Ciudad Perdida voorbij was en weer in mijn eentje na 2,5 week met Vincent, vertrok ik met het vliegtuig naar Bogotá. Erg slecht misschien, maar het was niet alleen sneller maar ook ruim goedkoper dan de bus, om de één of andere reden. Hetgeen me meteen opviel in Bogotá, de hoofdstad van Colombia, was het enorme aantal mensen dat zich op welk tijdstip dan ook op straat bevindt. Veel straatverkopers, mensen in pak, slenteraars maar ook daklozen en straatartiesten maken het een erg interessante stad om heerlijk in rond te slenteren. Na de eerste dag wat te hebben rondgeslenterd en straatkunst en het Botero-museum (niet de wielrenner) bekeken te hebben, ben ik de tweede dag naar de zoutkathedraal in Zipaquira gegaan. Het was me allemaal iets te toeristisch maar toch was het interessant en indrukwekkend om te zien hoe in een oude zoutmijn allerlei ruimtes zijn gemaakt om onder andere de lijdensweg van Jezus aan te geven. Deze kathedraal en de vrije dag van afgelopen maandag (want Dia de Virgin Maria) lieten maar weer eens zien hoezeer het katholicisme hier aanwezig is. Vandaag ben ik naar het goudmuseum geweest: nooit geweten dat er zoveel goud, zilver en platina in Colombia aanwezig is of was.

Hoewel ik merk dat een aantal mensen nog steeds het beeld hebben van het gevaarlijke Colombia, met de FARC en de cocaïne-handel zijn alle toeristen het hier over eens dat het niet meer het geval, is in de meeste gebieden althans. De mensen zijn aardig, de natuur is mooi en hoewel ik een aantal aanraders ga missen in Colombia, kan ik zeggen dat het reclamespotje op de Amerikaanse televisiekanalen van het toerismebureau van Colombia, wat mij betreft weinig teveel zegt met de slogan: Colombia, the only risk is wanting to stay.