Mijn avonturen in Bolivia zijn vanaf de 2e keer La Paz verdergegaan in de richting van Chili. Na de meest relaxte bus tot nu toe (service cama = stoelen die 170° kantelen!), waarin ik natuurlijk weer een Nederlander tegenkwam, ben ik in Sucre aangekomen.....

Suiker
Waar La Paz niet bepaald bekend staat om zijn Europese sfeer en mooie architectuur, is bij Sucre het tegendeel minder waar zoals de Vliegende Panters zouden zeggen. Naast de witte gebouwen,staat het bij mij nu ook bekend om de vele Nederlanders: toeristen en eigenaars van kroegen, restaurants en reisorganisaties.... Op zich natuurlijk niet heel erg, want het WK stond bij aankomst op het punt van gebinnen! De eerste wedstrijd hebben we (ik was Sanne, uit Nederland natuurlijk, al tegengekomen in La Paz) dus gekeken in Florin, 1 van de Nederlandse kroegen daar. De karaoke-kater enhet tijdstip om half acht 's ochtends, droegen niet bepaald bij aan de sfeer en ook de ronduit matig te noemen kroketten konden er weinig aan bijdragen. Sucre is verder bekend om de grootste dinosaurussporen ter wereld die zich in de omgeving bevinden dus die kan ik nu ook van mijn lijstje schrappen. Verder hebben we ook nog wat gemountainbiked naar een canyon, om daar met een rubberbootje een stukje in te varen wat erg mooi was!

Zilver
Na 'de wedstrijd' zijn we met een groepje naar Potosi vertrokken, een oude mijnersstad op ongeveer 3 uur van Sucre. Na 's avonds de beste maaltijd in Bolivia te hebben verorberd (op zich niet een hele grote prestatie, maar de vleesfondue was echt goed!), zijn we de volgende ochtend een bezoekje gaan brengen aan de zilvermijnen van Potosi. Voordat toeristen naar binnen gaan kopen zij altijd wat cadeaus voor de mijners: coca-bladeren en frisdrank bijvoorbeeld. Ook kochten we wat dynamiet, niet voor de mijners maar voor de lol. Het laatste was ook het enige wat voor de lol was want hoewel interessant was het zeker niet grappig in de mijnen. Het is erg indrukwekkend en schokkend hoe de mijners werken onder barre omstandigheden, voor 50 tot 80 Bolivianas per dag (nog geen 10 euro). Dit zijn ook geen misselijke dagen, soms zelfs wel 24 uur! Hoelang de dag van de mijners is, mogen ze zelf bepalen maar velen die 24 uur achtereen werken doen dat zodat hun zoon niet in de mijn hoeft te werken, onder het genot van asbestdampen.... De agency waar wij mee naar binnen gingen lieten ons dus coca-bladeren en frisdrank kopen maar ik had nog wel een krat water erbij willen kopen achteraf, wat ik me realiseerde toen ik met een uitgedroogde keel werd gevraagd om een aguita.... Je begrijpt dat dat flesje in 1 teug leegging. De coca-bladeren worden gekauwd tegen het stof, de eetlust ende hoogte (Potosi is naar het schijnt de hoogste stad ter wereld op meer dan 4000 meter hoogte). Verder dronken sommige mijnwerkers ook nog eens een drankje van maar liefst 96% alcohol! Ik wist niet dat het fysiek mogelijk was om dat te drinken, maar dat wist ik ook niet wat betreft het met 2 personen voorttrekken van een volgeladen mijnkarretje...
Ik kan er nog veel meer over vetrellen maar het komt er op neer dat het erg indrukwekkend was en het achteraf moeilijk was om lol te hebben met de dynamiet die we buiten mochten opblazen. Goed, de mijners worden niet gedwongen en werken veelal voor zichzelf maar er is verder totaal geen werk in de regio en er is feitelijk weinig zilver meer te vinden in de mijnen.

Zout
Dezelfde middag zijn we naar Uyuni vertrokken: in Potosi was verder weinig te doen, mijn tijd begon te dringen en we wilden natuurlijk terug in de bewoonde wereld zijn voor de volgende wedstrijd van het Nederlands elftal! De bewoonde wereld? Ja, de bewoonde wereld want er stond een zoutvlakte-tour van 3 dagen gepland! De tour was echt fantastisch en echt iets waarvan de foto's zoveel meer zeggen dan 1000 woorden. Gelukkig laat ik die foto's voor wat het is op dit moment, maar misschien als ik me morgen erg verveel op m'n laatste dag, zal ik ze uploaden. En anders wordt het thuis voor degenen die ze graag willen zien! Daarom zal ik toch even kort omschrijven wat het inhield: de eerste dag bestond uit een treinkerkhof, een zoutvlakte waar zout gewonnen werd, een eiland met enorm veel kaktussen verderop op de zoutvlakte en zo verder naar ons zouthotel. Op dag twee verlieten we de zoutvlakten alweer en zijn we naar verschillende woestijnlandschappen, rotsformaties, vulkanen en laguna's wezen kijken en opgeklommen, weliswaar met de auto, naar zo'n 4300 meter hoogte om daar bij een niet al te schappelijke temperatuur van circa -24° zonder verwarming te slapen. Gelukkig hoefden we de volgende ochtend pas om 5.00 uur op te staan om naar geisers op bijna 5000 meter hoogte te gaan, bij zonsopgang wat een enorm onaardse ervaring gaf! Zeker bij -20° en een enorme zwavellucht. Gelukkig gingen we door naar warme thermale bronnen, maar om erin te gaan bleek je wel buiten te moeten omkleden, bij temperaturen van nog steeds onder het vriespunt (een drogende zwembroek bleek bevroren te zijn....). Maar, ik kan je vertellen: het was het niet waard.... In mijn gedachten zijn thermale bronnen altijd heet, maar deze waren na 3 minuten nauwelijks warm te noemen, verdomme! En dan moet je er nog uit in de snoeiharde wind! Gelukkig vervolgden we deze dag met nog meer door gekke mineralen gekleurde laguna's met zelfs in deze wintertijd enkele flamingo's, die ik mezelf toch nooit had ingebeeld bij temperaturen ond er de 20°C. Zo zijn we dezelfde dag aangekomen bij de grens met Chili en sloten we 3 prachtige dagen af met de meest onwerkelijke landschappen die ik ooit heb gezien!

Zand
Vanaf de grens met Chili zijn we met onze groep met een busje naar San Pedro de Atacama vertrokken, een klein dorpje in of vlakbij (ben er zelf nog niet achter) de droogste woestijn ter wereld! De verschillen tussen Bolivia en Chili zijn enorm en waren gelijk te merken aan het feit dat we zo'n 8 euro voor een dormbed moesten betalen, in tegenstelling tot de soms 2,50 euro in Bolivia...
Na me, zuinige Nederlander zijnde, over het prijsverschil heengezet te hebben en bijgekomen te zijn van de maag- en andersoortige onderbuikklachten die Bolivia kenmerken heb ik ook de slechts vier dagen in Chili een toptijd gehad! Met de saaie wedstrijd van het Nederlands elftal begon ook de 2e dag weer vroeg maar die hebben we prima ingevuld met een mountainbiketochtje naar de zonsondergang boven de Valle de la Luna, die zoals de naam al doet vermoeden veel overeenkomsten lijkt te hebben met het maanlandschap. Dat laatste kan ik natuurlijk alleen maar raden, want dat heb ik nog niet van mijn lijstje geschrapt. Omdat ik al vermoedde geen tijd meer te hebben voor Huacacina, de sandboardhoofstad van Peru, zijn we in San Pedro de volgende dag maar gaan Sandboarden. De belangrijkste conclusie die ik kan trekken is dat het spreekwoord 'die is niet op zijn achterhoofd gevallen' voor mij niet meer geldt.

Arequipa en de Colca-canyon
Het verhaal dat ik nu type heb ik al ongeveer een week geleden geschreven maar ik verbaas me weer over hoeveel ik eigenlijk wel niet doe of gedaan heb in deze trip. Het Arequipa en Colca-canyon gedeelte zit er namelijk niet bij, dus dat voeg ik nu ter plekke toe....
Arequipa is de tweede stad van Peru en ik had zo m'n twijfels toen we er na de 22 uur durende busreis binnenreden. Maar zoals zoveel steden die ik op deze trip heb gezien was het centrum dan wel weer leuk. Na een dag of twee wat sightseeing te hebben gedaan (oud klooster en 500 jaar geleden geofferd en ingevroren inca-meisje) was de hoofdattractie van de regio aan de beurt, namelijk de diepste canyon ter wereld, de Colca-canyon. Met een 3-daagse trip, die op het niet-christelijke tijdstip van 3.30u 's nachts begon, hebben we de canyon verkend en zonder erbij na te denken dathet gewoon een heeeeeel diepe vallei is, was het erg tof! Onze gids was zelf opgegroeid in een van de mini-dorpjes en wist er daardoor heel veel van en het was supergaaf om zo nu en dan een Concor langs te zien zweven! Wat zijn die vogels groot! Hier ga ik het nu bij laten wat betreft de colca canyon want ik moet natuurlijk ook nog wat te vertellen hebben als ik terugkom!

Snel naar huis!
Met de Colca Canyon nog vers in het geheugen heb ik 's avonds een nachtbus gepakt, even mijn avondeten eruitgegooid midden in de nacht en ben ik 's ochtends wakker geworden door een spelletje bingo, wat hier kennelijk een tijdverdrijf is in de bus.... De resterende uren heb ik maar eens even nagedacht hoe het nou is om naar huis te gaan en ik kan je vertellen dat het best wel gek voelt: bitterzoet is het juiste woord. Erg jammer dat het allemaal bijna voorbij is, maar: ik heb wel weer zien om iedereen te zien en na 9 landen en meer dan 40 verschillende slaapplekken (bussen niet meegerekend) wordt ik soms ook wel weer gek van het steeds maar weer op m'n spullen te letten, hettoch nog veel kwijt raken (start van onuitputtende lijst: zaklamp 1 en 2, sokken, t-shirts, handdoeken, zonnebril, petje, 2 slotjesen een dvd met foto's die ik gelukkig nog krijg opgestuurd), de vele oppervlakkige gesprekken enhet afscheid nemen van veel toffe mensen die ik heb ontmoet en nooit meer zal zien. Je begrijpt dat allemaal niet opweegt tegen hoe tof het allemaal was en ik redenen probeer te verzinnen om het niet jammer te vinden dat het voorbij is! Ik denk zelfs als ik niet morgenavond laat naar huis zou gaan, maar over een maand ofzo, de frustraties zelfs nieteens in mij opkwamen. Toch heb ik de laatste week een beetje het gevoel gehad dat ik thuis heb als ik over een uur wegmoet, maar er al wel helemaal klaar voor ben: je begint aan weinig nieuws & zeker aan niets onvoorspelbaars meer.

Hier ga ik het voor nu bij laten want het begint al donker te worden in Lima en ik wil nog naar de PIN-automaat om die laatste souvenirs in te slaan morgen. Vanuit Nederland zal ik de zaken nog eens goed overdenken (misschien) en (misschien) wel een afsluitend hersenspinsel zo op het Wereld Wijde Web gooien.

Voor nu al vast aan iedereen: bedankt voor het lezen, de reacties en misschien wel tot 1 juli, 8.20 uur op Schiphol en anders natuurlijk tot snel!

Y ahora en serio: hasta pronto!
Jaap