Onder het motto ´geld moet rollen´ ben ik vanuit Colombia gevlogen naar Cuzco in Peru. Ik had het natuurlijk met 5 dagen bussen kunnen doen door Colombia, Ecuador en het noorden van Peru, maar dat nam teveel beslag op mijn tijd die nu echt begint te dringen. Vanaf vandaag nog maar 3 weken voordat ik terugvlieg naar Nederland!

Machu Picchu
Cuzco is de gringo-hoofdstad van Peru en dat is te merken aan de prijzen en het aantal party-hostels. Na een paar dagen te hebben rondgekeken daar was het tijd voor de trip waar ik lang naar uitgekeken heb: Machu Picchu! In mijn gedachten was het een grote Inca-stad die hoog in de bergen is gelegen maar niets is minder waar: Cuzco is met zijn ruim 3500 meter hoger gelegen dan Machu Picchu, op (ik geloof) 2200 meter. Ik ben dus weer een illusie armer. Dit zorgde er echter wel voor dat de Inca jungle trail, één van de vele trails naar Machu Picchu startte met een lekkere mountainbikerit naar beneden, om daar de weg te voet voort te zetten richting Aguas Calientes, het duurste dorpje in Perú, want gelegen aan de voet van de Machu Picchu berg. Op de derde dag kwamen we redelijk moe aan (want 8 uur lopen per dag) om de volgende dag maar liefst om 4 uur ´s ochtends op te staan om de 1700 treden naar de ingang van de magische Inca-stad te bestijgen. Mijn conditie stelde me niet teleur en ik was dan ook vrij snel boven (veel hijgende dikke Amerikanen ingehaald), wel nat van het zweet en koud door de straffe wind die op de top te vinden was. De gedane inspanning werd echter rijkelijk beloond omdat alleen de vroege vogels een stempel konden krijgen om ook de Huayna Picchu, de ansichtkaartberg, te beklimmen. Ondanks het bewolkte weer was het uitzicht daar echt prachtig! Het feit dat we echt een topgroep hadden maakte de ervaring er niet minder op. Tuurlijk vind je in dorpjes als Aguas Calientes enorme hoge prijzen voor vies eten en andere frustraties maar ook dát mocht de pret niet drukken.

Omdat ik vóórdat ik op de jungletrail naar Machu Picchu ging (die zijn naam overigens niet waarmaakte, weinig jungle te zien), al een busticket naar Copacobana aan het meer van Titikaka geboekt had, moest ik helaas afscheid nemen van onze groep en ben ik in een ´directe´ bus gestapt naar het hoogst gelegen navigeerbare meer ter wereld. ´Direct´ betekent op z´n Peruaans kennelijk 1x overstappen om 4 uur ´s ochtends met 3 uur wachttijd in een koud busstation. Heerlijk. Het meer, gelegen op 3800 meter (zo uit m´n hoofd) was echter prachtig en het mooiste was dat ik ook nog de twee Chilenen, Tami en Jorge, tegenkwam de volgende dag. Het Isla del Sol (eiland van de zon) staat niet alleen bekent om z´n mooie uitzichten maar ook om de Inca-ruines. Het is de plek waar de Inca´s de zon aanbeden. ´s Avonds zijn we met z´n drieën naar La Paz gegaan om de drie Engelsen, Leah, Beth en Paul weer te ontmoeten.

La Paz & the death road 1 en 2
La Paz moet wel een van de raarste steden zijn die ik ooit heb gezien. Enorme chaos op de straten, veel vrouwen met de typische Boliviaanse bolhoeden en de straten lijken soms een openbaar urinoir. Verder is de stad gelegen in een zeer bergachtig gebied wat het niet altijd even makkelijk maakt als je nog niet geheel aan de hoogte gewend bent moet ik zeggen. Het raarste ben ik echter nog vergeten: je kan hier gedroogde Lama-embryos kopen! Het schijnt geluk of bescherming te brengen volgens een oud geloof.... Erg apart om te zien. Ook is er een gevangenis waar je een toer kan nemen door bewakers om te kopen, een illegale cocaïnebar en is er geen wet in Bolivia op het onder invloed van alcohol besturen van een auto. Een tijdje geleden waren er flinke opstanden in dit land toen de regering probeerde de wet in te voeren....

Na feitelijk een paar dagen niets anders gedaan te hebben dan wat feesten en shoppen (alpaca-wol!) ben ik met de drie Engelsen de ´Most dangerous road in the world´ gaan berijden met één van de vele mountainbike reisbureas die hier actief zijn. Niet het type tour waarop je wil bezuinigen dus zijn we voor de wat duurdere gegaan en het was zowaar de eerste mountainbike, naast mijn eigen, die ik volledig vertrouwde. De Death Road is de gevaarlijkste weg ter wereld omdat er soms wel afgronden van 600 meter zijn, de weg soms maar 3 meter breed is, er verschillende aardverschuivingen zijn en niet te vergeten zo´n 200 mensen per jaar omkomen in auto´s en zo´n 28 personen de laatste tien jaar onder de tienduizenden toeristen die de weg jaarlijks berijden. Misschien kent een aantal van jullie de weg wel uit Top Gear en ik kan je vertellen dat het met de auto een stuk gevaarlijker is dan met de fiets. Zeker omdat de weg gesloten was voor autoverkeer toen wij er waren en het eigenlijk een eitje was. De enige keer dat ik ben gevallen is toen we, ná de death road een single track konden doen dat echt serieus downhill was (maar niet gevaarlijk). Erg leuk om een keer te doen maar wel erg moeilijk! Het weer werkt ook hier trouwens niet mee, we konden veel afgronden niet zien vanwege de bewolking. Overigens is de weg sinds een jaar of 5 niet meer de enige weg van Coroico naar La Paz, maar is er een nieuwe weg geopend die een stuk veiliger is. Helaas heb ik een gering aantal foto´s van de Death Road omdat het niet veilig was om zelf foto´s te maken en ik op dit moment de cd met foto´s die je ontving ben vergeten mee te nemen naare het internetcafé.

Op de Death Road ben ik Norah uit Duitsland tegengekomen die mij vertelde dat zij met een aantal anderen een 3-daagse boottocht naar Rurrenabaque in de Amazone van Bolivia ging doen. Dat klonk mij als muziek in de oren en ben dan ook afgelopen woensdag vertrokken op de niet-christelijke tijd van 5 uur ´s morgens. De eerste dag bestond vooral uit bussen, die ook niet de meest veilige weg ter wereld nam op sommige momenten. Maar ach, ik heb zo m´n vermoeden dat er naast de ´officiële´ death road ook nog wel een Death Road 2,3,4,5 en 6 zijn in Bolivia. Op het gebied van veiligheid, arbeidsvoorwaarden en jammergenoeg ook hygiëne nemen ze het niet zo serieus hier in Bolivia. Altijd toiletpapier meenemen luidt zo het devies. Een erg goede combinatie met de lokale opvattingen over hygiëne is dat niet.

Daar is ie dan, de Amazone!
In Midden-Amerika en Colombia heb ik al menig regenwoud gezien maar zoals mijn gids in Tikal, Guatemala uitlegde is er een zeker verschil tussen regenwoud en jungle, bijvoorbeeld de dichtheid van de begroeiing. Eenmaal uit de bus en in de boot reisden we van regenwoud naar jungle en dat was erg interessant om te zien. Ook leuk om te kamperen op een strandje bij zo´n typische bruine amazonerivier waar we de volgende ochtend sporen van een katachtige die een wasbeer had gegeten konden zien! De tweede dag (denk ik zo) werden we zelfs verrast door twee (!) zwemmende (!) tapirs (!) in de rivier! Zoals de uitroeptekens al doen vermoeden was het trippel speciaal, want tapirs worden nauwelijks gezien, leven voornamelijk ´s nachts en alleen! Deze ervaring was echt de kers op de te dure taart die deze trip kenmerkte. De jungle zelf was ook vrij indrukwekkend met onder andere de 2,5 centimeter lange bullet-ant die we hebben gezien en de dichtbegroeide jungle. Verder hebben we nog piranha-gevist en zijn we kapotgestoken door zandvlooien, die mij een hand als een tennisbal bezorgde (zie foto´s).

Eenmaal aangekomen in Rurrenabaque (of roeren en bakken, zoals de vele Nederlands het daar noemden), zijn we de volgende dag op de roemruchte Pampas-tour gegaan door een moeras/savanne-achtig gebied en dat was echt superindrukwekkend! Het aantal kaaimannen, schildpadden, piranha´s, capibara´s, aparte vogels en anaconda´s was soms niet te tellen (oké vooral de capibara´s, kaaimannen en vogels) en ook doodshoofd- en brulapen ontbraken niet. Erg speciaal, ontspannen en gezellig met de Duits-Nederlands-Zwitserse groep die het ondernam. Ook de gids was geniaal met z´n verhalen over een meisje die een kleine kaaiman vastpakte en haar oor er half afbeet, die hij brullend van het lachen met ons deelde. Gelukkig hadden wij wél een touragency die de natuur met respect behandelde en de mensen niet de anaconda´s of kaaimannen vast liet pakken. Rurrenabaque zelf is ook een erg gezellig dorpje met goede cafees en een geniale Franse bakker. Echter, ik voelde me niet helemaal thuis toen ik in het asfalt de volgende boodschap aantrof:

FUCK OFF, JAAP!

Vanwege deze schokkende ervaring ben ik dan ook maar gelijk teruggevlogen naar La Paz in een 18-zitter propellorvliegtuig. Ik schaam me er een beetje voor dat dit alweer de zoveelste vlucht was maar de hele groep waar ik mee was ging met het vliegtuig terug en de vrij negatieve en gevaarlijke verhalen over de busreis deden me toch maar besluien het zekere voor het onzekere te nemen. 18 uur in een koude nachtbus voor 400 kilometer op een hobbelige, smalle, death road number two was me toch iets teveel van het goede. De vlucht was trouwens echt prachtig! We passeerden (ja, we vlogen ernaast!) op zover ik dat kan inschatten op nog geen 200 meter de Huayna Potosí, een ruim 6000 meter hoge berg in de buurt van La Paz. Mijn plan was aanvankelijk om deze berg te beklimmen in een 3-daagse tocht maar ik denk dat ik er van ga afzien want ik ben La Paz en zeker mijn hostel en de mensen daar toch wel een beetje zat. Morgen vertrek ik daarom denk ik naar Potosí of Sucre! Nog circa 1 tot 1,5 week Bolivia vermoed ik zo en daarna San Pedro in Chili, Arrequipa en Ica in Perú en m´n eindstation, Lima in Peru.

Al met al dus: Hasta Pronto!