Hoe vaak komt het in je leven voor dat je ergens afscheid van neemt waar en bij wie je misschien wel nooit meer terugkomt? Volgens mij niet zo vaak en het is tot me doorgedrongen dat het deze 5,5 maand toch een redelijk frequent thema zal zijn.

Het laatste weekend...

Dit weekend was namelijk mijn laatste weekend in Antigua. Op woensdag, vrijdag, zaterdag en zondag daarom maar even flink wezen stappen en ik moet zeggen dat vooral woensdag een topavond was. Jueves kreeg de voetjes weer flink van de vloer met z´n zangkunsten. Verder het afgelopen weekend niet erg veel gedaan: een cadeautje gekocht voor de familie, me wat ingelezen op m´n volgende bestemming (Honduras), nog de laatste momentjes op de PSP van Toer (huisgenoot) gespeeld en dergelijke.... Zondag was overigens de grootste processie tot nu toe i.v.m. de aanloop naar pasen. Toen we ´s avonds uit de kroeg kwamen was ie nog bezig en na enige rondvraag bleek die maar liefst 19 uur te duren! Ook nog uit eten geweest met m´n vrienden hier. Ik had toch niet verwacht dat het een groep van (ik geloof) 12 personen zou worden. Nou ken ik ze niet allemaal even goed, evengoed was het wel gezellig (lees die maar eens een paar keer na).

Fijn genoeg vanochtend heerlijk om 3.15 opgestaan zodat ik om ongeveer 4.00 uur de minibus heb kunnen nemen met de oorspronkelijke bestemming Copán, Honduras. De oplettende lezer heeft hier al een vermoeden dat het niet helemaal juist is gelopen. Tegen 5.15 uur, terwijl we steeds dichter in de richting van het altijd gezellige Guatemala Stad kwamen, stonden we ineens in een file. Wat bleek: er is vandaag een staking van bussen, wat, vanochtend althans, gepaard ging met een totale afsluiting van de hoofdstad. Het wegennet evenals het landschap hier is geen Nederland, dus een andere route was geen optie...

Wat hebben we dan wel gedaan? Twee uur gewacht en toen teruggereden naar Antigua. De chauffeur heeft met z´n baas gebeld en die zei dat hij terug moest keren, want er werd nogal wat tumult verwacht. Dit bleek niet geheel onzin, zojuist was er op de tv in dit internetcafé te zien dat er arrestaties e.d. verricht werden.

Hoe dan ook, om 8.15, weer in Antigua aangekomen, reageerden m´n huisgenoten en gastgezin natuurlijk verbaasd. Ik had gisteren al weinig zin om afscheid te nemen van hen, maar nu moet het dus nog een keer. Nou heb ik gisteren al een klein traantje gelaten, dus ik denk dat het morgenochtend of vanavond wel zal meevallen. Eén voordeel: ik kan weer een nachtje slapen bij m´n gastgezin, ga hier gewoon een dagje chillen (waarschijnlijk naar een koffieplantage) en ik heb morgenochtend metgezellen met opstaan want een aantal van m´n huisgenoten vertrekken eveneens om het christelijke tijdstip van 4.00 uur naar Tikal.

Foto-update

Verder hebben jullie natuurlijk gezien dat er een flink aantal nieuwe foto´s op m´n site staan. Hilariteit troef bij het zien van m´n baard of niet? Ik kan jullie vertellen dat ie er inmiddels af is en Eefje is zo fijn geweest de foto´s van m´n 45-minutende scheersessie op haar facebook te zetten. Dus voor de liefhebbers.... Verder staan er nieuwe foto´s van m´n verjaardag (heb ook een filmpje van het taartmoment, maar gebrek aan capabele internetverbinding en zin weerhoudt mij ervan het up te loaden) en nieuwe foto´s van Lago Atítlan. Ook hier een erg gezellig weekend gehad met maar liefst 2 Eefjes. Jammergenoeg mistte (ja met dubbel t) dit weekend iets, want het volgens velen mooiste meer ter wereld, was gehuld in een heerlijk wolkenpak. Geen vulkanenuitzicht of verbrande gezichten voor ons dus. Anyway nog wel een topavond beleefd bij een festival in Santiago. Daar nog met zes man door één tuk-tuk naar huis gebracht. Ik denk dat dat feitje genoeg zegt over de avond.

Mijn vrijwilligerswerk

Verder staan er wat foto´s van mij in actie op school. Nu er toch een einde lijkt te komen aan mijn tijd hier in Antigua ga ik proberen te formuleren hoe ik het werk ervaren heb. Misschien kom ik later nog op deze mening terug, maar goed. Ik heb de afgelopen 3 weken, 3x in de week Engelse les gegeven aan Cuarto, Quinto en Sexto op de Escuela Oficial Rurál Mixta te Santa Catarina Bobadilla. Als je zo de naam leest krijg je misschien het vermoeden dat het heel wat voorstelt, maar ondanks het goede werk dat Tessa er verricht en verricht heeft en dat dat heeft geleid tot een verhoogde populariteit van de school, is het in geen enkel opzicht te vergelijken met een Nederlandse school. Zonder hier te gaan pleiten dat het in Nederland allemaal zo goed is en zonder ook te veronderstellen dat ik er enigzins verstand van heb, zal ik omschrijven wat er zoal niet te vergelijken is. Allereerst de tijden: hier wordt alleen ´s ochtends naar school gegaan, maar dat betekent zeker niet dat die tijd dubbel zo goed wordt besteed. Het tegendeel is minder waar zouden de Vliegende Panters zeggen. Vergaderingen, afscheidspartijtjes van vrijwilligers, telefoongesprekken en wat al niet meer vinden gewoon onder schooltijd plaats. Daarnaast is er van orde in de klas ook weinig sprake, zijn de leraren grotendeels liever lui dan moe en zijn de niveauverschillen ongelofelijk.

Dat laatste brengt me mooi op een bruggetje naar hoe ik het lesgeven ervaren heb. Die niveauverschillen zijn nou nét datgene waar ik het erg moeilijk vond om mee om te gaan. Het liefste ga ik lekker snel door de stof heen (geduld is een schone zaak maar met een iets minder schoon zaakje ben ik ook wel tevreden) om de snelle leerlingen zich niet te laten vervelen en mijzelf ook niet. Ook is het erg lastig om het niveau van kinderen in te schatten. Ik had bijvoorbeeld niet verwacht dat, toen ik left and right ging leren, de kinderen het verschil in het Spaans nog vaak verkeerd deden. Verder is het op school erg opvallend dat zodra je iets uit de context haalt waarin de kinderen het geleerd hebben, ze geen idee hebben wat je bedoelt.

Al met al is het, voorzichtig gezegd, matige niveau van het onderwijs mijns inziens te wijten aan het systeem. Zolang dat niet veranderd, zal het op deze school voor veel kinderen toch dweilen met de kraan open blijven. Voor de kinderen die wél slim zijn en graag willen leren, netjes opletten etc is dat, zoals ze in het Spaans zeggen, een lastima. Tessa ziet dit ook in en is haar plannen voor de toekomst aan het baseren op deze constatering. Misschien dat ik tegen die tijd wel terugkeer naar Guatemala, dat met zijn natuur, de vriendelijke mensen, de cultuur, mijn vrienden en goede kennisen hier, mijn topverjaardag en het best-wel-fout-maar-toch-erg-fijne-verwesterde-veilige-en-dure Antigua mijn hart toch wel sneller heeft doen kloppen!

Next stop: Copan, Honduras en dan Utíla, Honduras!

Oh en PS: Tessa doet met haar stichting niet alleen goed werk op de school, ook onder andere hier in het ziekenhuis in Antigua! Kijk voor meer informatie maar eens op www.tessunlimited.nl!