Na de in mijn vorige blog beschreven verwoede poging ben ik, nu alweer twee weken geleden, aangekomen in Copan, Honduras. Die dag nog de Maya-ruines aldaar kunnen bezoeken en hoewel een stuk kleiner en minder spectaculair dan Tikal, was het het bezoekje toch wel waard. De ruines zijn vooral bekend om hun intakt gebleven pilaren en andere hierogliefen. In Copan viel me trouwens gelijk op dat het aantal reizigers een stuk minder was. Van het aantal dat ik heb gesproken, spraken de meesten ook niet in overdonderende complimenten over Honduras. Deze mening deel ik zo achteraf gezien ook wel. De volgende dag heb ik mijn reis voortgezet naar Utila, een carabisch eiland, ca. een uur met de boot vanaf de kust.

Na een kwartiertje in de boot had ik een minder prettig weerzien met mijn lunch maar mijn lichaam vond het verder toch nodig om het spreekwoord 'het onderste uit de kan halen' toch nog een nieuwe dimensie proberen te geven. Een niet zo prettig begin dus. Aangekomen op Utila bleek alles op duiken te zijn gericht. Lees: een goedkoop hostel was er niet te vinden zonder een koppeling aan een duikcursus van $250. Mijn plan was om te gaan snorkelen dus ik werd niet toegelaten in de verschillende hotels. Uiteindelijk natuurlijk wel een slaapplaats gevonden en na enig zoeken bleek het ook wel mogelijk om te gaan snorkelen. De volgende dag dus een aantal uur op pad geweest met een Amerikaans koppel en de vrouw van de snorkeltour. We zaten grotendeels op dezelfde plekken als de duikers en ik had dan ook niet het idee dat ik iets gemist had door alleen maar te gaan snorkelen. Bovendien werd weer duidelijk dat ik me nou niet echt als een vis in het water voel op dat soort momenten dus snorkelen was al genoeg voor mij. Qua vis en koraal viel het allemaal een beetje tegen: door overbevissing en vervuiling is er niet erg veel meer van over maar ik heb nog wel een Steve Irwin-momentje gehad toen ik een grote pijlstaartrog zag!

Het hotel waar ik verbleef was van een Duitse, de snorkeltour werd ook geregeld door een Duitse vrouw en veel duikinstructeurs en -scholen op Utila zijn van Westerse afkomst. Een dilemma waar ik niet uitkwam deed zich opnieuw voor: wat moet je vinden van dit soort gelukszoekers? Stoer, avontuurlijk, begrijpelijk en 'waarom ook niet?' -of: waarom wil je geld verdienen in een ander land waar de bevolking het zelf veel harder nodig heeft? Het zette me vooral aan het denken toen ik een paar dagen later in San Pedro Sula een man tegenkwam die zei dat ie duikinstructeur op Utila was en daar $100,- per dag mee verdiende! Ik weet niet of ik dat zelf zou kunnen doen in een dergelijk land al had ik ook weer niet het idee dag Honduras erg arm is, wat ook wel duidelijk werd tijdens mijn verplichte 3-daagse verblijf in de uitgestorven saaie veramerikaanste stad San Pedro Sula. Misschien weten dit soort gelukszoekers dan wel weer beter wat de toeristen zoeken in een ho(s)tel en dergelijken. Anyway: ik ga wel proberen om zoveel mogelijk in hostels te verblijven die door de desbetreffende lokale bevolking in eigendom zijn.

Nicaragua

Na een aantal dagen in San Pedro Sula was er eindelijk plaats in de internationale bus naar Nicaragua. In Leon heb ik Vera, een Utrechts meisje die ik in Guatemala al eens had ontmoet, weer ontmoet en met haar en een hele hoop andere Utrechters (!) een aantal avonden uitgeweest, wat vooral bij het flink met Nicaragua contrasterende strandfeest een vergetelijke ervaring was, als je begrijpt wat ik bedoel. Leon is op het eerste gezicht niet erg bijzonder maar de vele, veelal politiek geladen (straat)kunst, de aardige lokale bevolking en vele studenten, de afwezigheid van massaal toerisme en de fanatieke pool-cultuur die er heerst maakte dat ik het er aardig naar mijn zin had! Op een van de eerste dagen aldaar ben ik gaan Volcano-boarden, wat spectaculairder klinkt dan het is en op de laatste dag ben ik, sorry dierenactivisten, vegetariers en andere hippies, naar een plaatselijke 'Gallera' geweest: een hanengevecht. Hoewel het naar horen zeggen in bijvoorbeeld Thailand het er heftiger aan toegaat, vond ik het zeker bij de eerste match een niet erg prettig aangezicht. Schaamtevol kan ik nu zeggen dat je het snel vergeet als je zelf een gokje waagt. Je vergeet toch snel dat het dieren zijn en hoe naar het eigenlijk is... totdat de eigenaar van een van de hanen de bebloede kop van de haan in zijn mond nam, het bloed eraf zoog en uitspuugde op de grond. Je zou zijn vrouw maar zijn die hij kust als hij thuiskomt. Al met al overigens een erg interessante ervaring en twee Engelse gasten tegengekomen waarmee ik gisteren naar Granada ben gereisd.

De twee gasten zijn nu een dag naar een Laguna hier vlakbij en mijn plan was om op een Canopy-tour te gaan hier in de buurt. Helaas was er te weinig animo van toeristen waardoor dit niet door kon gaan maar dat zorgt er wel voor dat jullie een nieuw verhaal te lezen hebben. Morgen ga ik met de twee Engelsen naar Isla Ometepe, het grootste zoetwatereiland ter wereld waar 2 vulkanen, bossen in de wolken en zich veel wildlife bevind(t/en). Daarna waarschijnlijk zaterdag richting Costa Rica en dat betekent ook dat ik, qua tijd, zeker niet qua afstand, halverwege mijn reis ben!

Reden genoeg denk ik zo om jou, ja jij die het leest maar nooit reageert, maar eindelijk eens je ongezouten mening te spugen over mijn stukjes, me een hart onder de riem te steken, jaloerse gedachten te spuien, een update over de gang van zaken in Nederland of andere reacties te plaatsen dacht ik zo!

Hasta pronto!

Jaap