Ik zat in de bus van Manuel Antonio (Quepos) naar San Josê het contrast tussen Nicaragua en Costa Rica eens te overdenken en kwam uit op een grove doch enigzins overlappende tweedeling....

Het voornamelijk vermakelijke land

Nadat ik de canopy-tour in Granada had gemist ben ik de volgende dag met Sam en Ollie (twee Engelsen die ik in Leon ontmoet heb) via Rivas en San Jorge naar Isla Ometepe te reizen. Het was weer uitermate gezellig in de goedkope, publieke bus maar dat zorgde er wel voor dat we wat laat de ferry konden nemen in San Jorge. Tijdens de ongeveer 1 uur durende boottrip naar dit grootste zoetwatereiland ter wereld kwamen we met twee overdreven aardige typische Amerikanen in contact. Hun t-shirts deden ons al vermoeden dat zij niet zomaar op vakantie waren en ze vertelden ons dan ook dat ze die week een revival zouden hebben op Isla Ometepe. Eên van de twee bleek een kerk of iets dergelijks te hebben op het eiland. Na mijn vraag of Clarence Clearwater ook naar de revival zou komen werd ik positief verrast dat het strenggelovigen waren die wel tegen een grapje over hun geloof konden. Dat is maar goed ook, want de kerk van de beste man bleek vlakbij de ecologische finca (boerderij) waar wij wilden overnachten, te zijn. Na een dolle rit achterin een pickup over een lange rechte asfaltweg (beesten koppen), verschillende bochtige onverharde wegen (goed vasthouden) en het strand (inclusief obstakels), werden we afgezet op het kruispunt waar onze wegen scheidden. Zonder belooft te hebben zijn kerk te bezoeken hebben we daarmee toch zo'n $25 uitgespaard, een goed begin. We waren echter nog niet ter plaatse en moesten onze weg te voet vervolgen met zware tassen, op een onverharde weg met veel stenen, op teenslippers en met slechts een klein zaklampje. Na veel stoten, vallen en opstaan toch de Finca Zapilote bereikt. Aangekomen bleek meteen dat de finca beheerd werd door sympathisanten met het Nederlandse softdrugsbeleid.

Modder

De volgende dag zijn we zonder gids maar met een handgetekend kaartje begonnen aan de beklimming van de op non-actief gestelde Maderas-vulkaan. Geldbesparend en met een handgetekend kaartje zou het goed te doen zijn volgens de hippie van de Finca, als we voor hem maar een zakje met modder van de vulkaan zouden vullen, want dat gebruikte hij voor zijn haar.... Op dat moment werd mijn vermoeden bevestigd dat dit niet de plek zou zijn voor een aantal van mijn Nederlandse vrienden. De klim kostte ons circa 4,5 uur en een niet in een inhoudsmaat uit te drukken hoeveelheid zweet. Gelukkig maakten de vele apen en de schoonheid van het zich in de wolken bevindende regenwoud veel goed. Boven aangekomen (of eigenlijk: in de krater aangekomen), beseften we dat we:

a) te weinig water hadden en

b) niet dezelfde route terug wilden lopen.

A kwam uit een onverstandige beslissing voort en B bleek een onverstandige beslissing te zijn. De andere route, hoewel erg vermakelijk, kwam uit in een ander dorpje dan we gestart waren. Gelukkig kwamen we onderweg wel een waterleiding met een klein gaatje en hebben we met gevaar voor eigen darmfauna daar onze flessen konden vullen. Dit risico bleek gering te zijn, want we hoefden de volgende dag niet te besteden op de ecologische, met rijstvelletjes compost creerende toiletten. Wel hadden we erg behoefte aan enige suikerbevattende drank, dus zijn we aan de fanta-sugarrush begonnen die tot ver in de volgende dag in stand werd gehouden. Het eiland is nou niet bepaald een wereldstad maar uiteindelijk hebben we in het dorpje waar het pad eindigde toch iemand gevonden met een pick-up die ons voor een schappelijk bedrag naar onze finca kon terugbrengen. We ondervonden de volgende dag dat het een normale gang van zaken is om te liften op Ometepe en dat hebben we toen ook maar gedaan om naar de Ferry terug naar het vaste land te komen. Het bleek zowaar een oude Nederlandse boot te zijn, waar de bordjes in oud-Nederlands nog aanwezig waren. Aan land hebben we in Rivas afscheid van elkaar moeten nemen want ik zou m'n weg vervolgen naar Granada om vanuit daar de bus te pakken naar Costa Rica en m'n Britse reisgenoten gingen naar Managua om vanuit daar naar Honduras te vertrekken. Helaas was ik net te laat voor de laatste bus terug naar Granada, vanwege problemen met agressieve bijen op de finca waar we sliepen. Toen dus een te dure taxi moeten pakken...

Granada zelf vond ik niet erg speciaal, het is een wat ongepolijste versie van Antigua, Guatemala. Op Granada na heb ik echt een toptijd in Nicaragua gehad. De oprechtheid van de mensen, de hanengevechten en politieke kreten op gebouwen en herinneringen aan de revolutie in Leon, de schoonheid van Ometepe en wederom de oprechtheid, interesse en hulpvaardigheid van de locals die we daar hebben ontmoet, zorgden ervoor dat ik van Nicaragua als 'totaalpakker' enorm heb genoten.

Het voornamelijk vermaakte land

Eenmaal met de taxi teruggekeerd in Granada, pakte ik de volgende dag de internationale bus Managua-San Jose. Feitelijk betaalde ik het volledige bedrag voor het halve traject, maar dat mocht de pret niet drukken want het kwam een stuk beter uit voor mijn geplande route in Costa Rica. Ik stapte uit in Liberia, want mijn oorspronkelijke plan was om daar te overnachten en het nationale park Rincon de la Vieja te bekijken. De verhalen in m'n reisgids deden me echter vermoeden dat het erg op de bossen in Ometepe zou lijken en ik heb daarom toen de bus naar Tamarindo genomen. Het verschil met Nicaragua werd meteen duidelijk toen ik in de bus zat: vergelijkbaar met een Nederlandse stadsbus in plaats van een oude VS-schoolbus en met locals die een iPhone of iPod touch tevoorschijn haalden. Tamarindo, ook wel TamaGRINGO genoemd en niet zonder reden, is een typisch voor toeristen opgezette plaats. De 'kijk mij eens even surf-zijn' deed me teveel denken aan Harry Glotzbach en de hippe vogels die het straatbeeld overheersten trok ik eveneens vrij slecht. Toch heb ik er 2 vermakelijke avonden en een vermakelijk dagje strand gehad met de mensen die ik in het hostel (La botella de leche = melkfles, toepasselijk voor mijn benen) ontmoet heb.

Om die redenen heb ik na 1 volledige dag daar mijn reis voortgezet naar Monteverde, een bergdorpje met een natuurreservaat en dergelijken. Oorspronkelijke plan was om naar Montezuma te gaan, net als Tamarindo gelegen op het Nicoya-schiereiland maar de gecompliceerde openbaar vervoer-route deed me besluiten toch naar Monteverde te gaan. Niet dat deze busrit een stukje cake was. Na een busrit naar Santa Cruz moest ik overstappen op een bus richting de hoofdstad. Ergen halverwege, denk ik, moest ik uitstappen op de Panamericana om daar op de hoek met een zijweg te wachten op een bus die uiteindelijk niet bleek te komen. Gelukkig was daar een andere vrouw die ook op de bus aan het wachten was en na enkele verwoede pogingen een lift te krijgen, bleek haar baas met een busje langs te rijden en konden we daarmee, gratis, de barre tocht naar boven maken.

In Monteverde sliep ik in een supergoed hostel: $6 is uitermate goedkoop voor Costa Rica, zeker als je er gratis internet, koffie, ontbijt en warme douche bijkrijgt. In Monteverde heb ik de eerste dag een canopy-tour gedaan: tussen de boomtoppen door in een tuigje van een kabel glijden, voor de personen die er niet bekend mee zijn. Een aantal kabels ging over een diepe vallei, van soms wel 150-200 meter diep! Gek genoeg had ik meer last van m'n hoogtevrees toen we op een gammel trapje in de bomen stonden dan toen ik van de kabel aan het glijden was. De laatste kabel was ongeveer een kilometer lang en werd superman-stijl gedaan: hangend aan een tuig om je borst en een tuig om je voeten, zodat je recht naar beneden keek! Supergaaf!. De typische toeristenopzet die Costa Rica zo kenmerkt werd achteraf weer duidelijk toen je voor $10 een cd met foto's van het hele gebeuren kon kopen. Gelukkig deed alleen een extreem dikke Amerikaan dit. De dagen erna heb ik het Monteverde cloudforest reserve bezocht (daar de prachtige Quetzal, zeldzame nationale vogel en munteenheid van Guatemala en vereerd door de Maya's gezien), een avondwandeling gemaakt (tarantula en wasberen gezien) en de watervallen van San Luis bezocht (erg mooi!).

Vanuit Monteverde ben ik na een aantal dagen naar Manuel Antonio vertrokken, een ander dorpje met een Nationaal Park dichtbij. Hier werd duidelijk dat er in Costa Rica een dunne lijn bestaat tussen prachtige natuur en een te toeristische attractie. In het park was het, verbazingwekkend genoeg, erg makkelijk om brulapen, capucijnerapen en doodshoofdaapjes alsmede agoutis (knaagdier) en luiaards, leguanen en krabben te zien. Verbazingwekkend, omdat het park het kleinste nationale park van Costa Rica is en het werkelijk overspoeld wordt door toeristen. Sommigen gedragen zich zoals ieder normaal denkend mens dat zou doen in een nationaal park, anderen schreeuwen, socializen in groepen van 25 personen of nemen radio's mee. Erg vervelend, maar vroeg in de ochtend of laat in de middag zijn ze te ontwijken. Overigens was de natuur niet alleen mooi in het park, ook in het dorpje daarbuiten waren verbazingwekkend genoeg langs een vrij drukke weg toekans en apen in de bomen te zien.

Na twee dagen in het park te hebben doorgebracht vond ik het wel welletjes en ben ik gisteren vertrokken naar Puerto Viejo, van waaruit ik dit verhaal schrijf. Vandaag ga ik hier een beetje chillen, om waarschijnlijk morgen naar Bocas del Toro in Panama te vertrekken. Ik kijk erg uit naar Panama: ik heb veel goede verhalen gehoord, het kanaal lijkt me erg indrukwekkend om te zien en ik heb, nerd als ik ben, bedacht dat ik in Panama-stad een dag ga besteden op zoek naar een nieuwe lens voor m'n camera! Dan vertrek ik op 5 mei naar Cartagena, Colombia. Gelukkig is het nog niet zover gekomen dat hier het luchtruim ook dicht is!

Ik denk dat ik vanuit Bocas del Toro wel weer wat nieuwe foto's zal plaatsen, want die zeggen natuurlijk meer dan 1000 woorden:). Voor nu: groeten uit een warm Puerto Viejo en hasta luego!