Verjaardag Guatemalteekse stijl

Benodigdheden

1 Taart (om te eten)
1 Taart (niet om te eten, liefst 1 die zo plakkerig mogelijk is)
1 Jarige, vers geknipt
3 Belgische huisgenotes
1 Nederlandse huisgenoot
1 Nederlandse huisgenote
3 aan snoep verslaafde kinderen
2 ouders van je gastgezin
1 neefje van het gastgezin die thuis niets heeft
voldoende avocado´s voor de guacamole
frijoles (bruine bonen)
3 kilo snoep
1 grote piñata van Ior van Winnie de Pooh
1 knuppel of stok
3 ludieke cadeaus (scheerschuim, beschreven onderbroek en chemische cornflakes)
2 minder ludieke maar nog steeds leuke cadeaus (tas van Guatemala-coffee en een fles bacardi)
1 one-man band voor in Rikki´s bar
handvol andere vrienden / kennissen
servetten om de taart uit je gezicht te vegen
6 maal het liedje ´feliz cumpleaños´

Bereidingswijze

1. Sta vroeg op, vind ballonnen op je deur en op de ontbijttafel, vergezeld met een knutselwerkje van huisgenoten en de kinderen, met plaatjes van schaarsgeklede dames. Laat vervolgens door je zingen door Silvia en Sofia (moeder en jongste dochter).

2. Geef ´s ochtends Engelse les aan groep 6, 7 en 8 en laat twee keer voor je zingen

3. Probeer tussen de middag met een dramatische internetverbinding te skypen met je zus en ouders. Lunch vervolgens Peppian, een lokaal gerecht en laat nog een keer voor je zingen, dit maal door je Vlaamse huisgenotes.

4. Assisteer ´s middags bij computerlessen (zoals je dat 3x in de week ´s middags doet) en geef vervolgens les aan een groepje volwassenen uit het dorp waar de school is gevestigd.

5. Kom ´s avonds redelijk moe thuis

6. Geniet van de barbecue: heerlijk gemarineerd rundvlees met tortilla´s, taco-achtige dingen, verse guacemole en frijoles-puree.

7. Blaas de kaarsjes op de taart in 1x uit, nadat er weer eens voor je is gerzongen. Laat je ´verrassen´ door je gastgezin die een extra taartje speciaal voor jou heeft gekocht om ´op te eten´.

8. Neem een hap van dit extra taartje en laat met grof geweld je gezicht erin duwen.

9. Zorg dat er een flinke plak taart aan je wenkbrauw, voor je linkeroog hangt.

10. Eet de echte taart en ontvang de toffe cadeaus!

11. Mep Ior aan gort met de kinderen

12. Eet teveel.

13. Ga uit en ontvang nog wat cadeaus, dans met een vervelende hippie wat je niet wil, maar waar je je wel verplicht toe voelt omdat zij bij de one-man band ´happy birthday´ heeft aangevraagd.

14. Ga moe en voldaan naar bed.

ONTHOUD WEL: Zorg dat je op bijna elke foto die er van je genomen wordt, overdreven blij met je duimen omhoog opstaat! (vergeet overigens niet, net als ik, voordat je iets gaat posten op je site, de foto´s te vragen aan al je huisgenoten)

Drukke weken en eigenaardigheden

Hoi allemaal,

Ongeveer twee weken geleden schreef ik dat ik ging werken voor ConstruCasa. Dat is nu (vrijdagmiddag) klaar, een dag eerder dan verwacht en de afgelopen 2 weken zijn voorbij gevlogen, zoals dat gaat als je elke dag werkt. Daarnaast heb ik met wat huisgenoten de nodige stapavondjes gehad, hebben we een macademia-finca bezocht (finca is plantage of boerderij), zijn we op de grootste markt van Midden-Amerika geweest, wat eigenlijk niet zo spectaculair was en zijn er hier in Antigua de eerste processies begonnen in voorbereiding op Pasen.

Bij zo´n processie wordt, als ik het goed heb, steeds een deel van het lijden van Jezus nagespeeld en/of herdacht. Hier gebeurt dat door een grote optocht met zware muziek, een (ik weet even niet hoe ik het anders moet beschrijven) grote brancard met meestal een beeldtenis van een lijdende Jezus erop en met veel wierook, veelal terwijl iedereen die het zware gevaarte draagt en eromheen loopt, in dezelfde kleur (paars) is gekleed. Zondagavond heb ik de eerste bekeken en ik moet zeggen dat ik het wel indrukwekkend vond. Niet dat ik gelovig ben maar het is de eerste keer dat ik katholieke mensen zó intens hun geloof zie beleven. In Nederland zijn natuurlijk veel strenge christenen maar dat zijn over het algemeen veel meer naar binnen gekeerde protestanten die niet met beeldtenissen en weinig met andere vormen van uiterlijk vertoon werken. Van TV ken ik verder natuurlijk de bedevaartstochten naar Mekka, maar zoiets als dit heb ik nog nooit gezien. En dan te bedenken dat tijdens de Heilige Week (Semana Santa) het nog veel indrukwekkender moet zijn met mensen die daadwerkelijk bloedend over straat lopen bijvoorbeeld. Helaas voor jullie heb ik er geen foto´s van en ook met de Semana Santa zal ik waarschijnlijk al Guatemala gedag hebben gezegd.

Verder heb ik deze twee weken in Alotenango tijdens het bouwproject twee buien met as gehad én deze week mijn eerste aardbeving meegemaakt om, plaatselijke tijd, 5u ´s ochtends. Het is wel apart om erg verdwaasd wakker te worden en als het geheel voorbij is je pas te realiseren dat het een behoorlijke aardbeving was. Wel even schrikken maar er was totaal niets aan de hand. Ik heb waarschijnlijk nog meer meegemaakt wat ik allemaal vergeet, maar goed dat krijgen jullie, lieve lezertjes, misschien nog wel een andere keer te horen. In de fotosectie heb ik in ieder geval een flinke update geplaatst, zodat jullie o.a. een beeld kunnen krijgen van hoe het er hier uitziet en met welk stelletje onverlaten ik me bijvoorbeeld vanavond weer eens in het uitgaansleven ga storten. Vanaf volgende week ga ik erg veel les geven, dus ook dan zal de tijd wel weer snel gaan: maar al met al vermaak ik me dus prima!

Om de fotoseries wat kracht bij te zetten wat betreft het algemene beeld van dit land, heb ik de afgelopen weken natuurlijk aan jullie gedacht en eens even wat kleine en minder kleine dingen opgeschreven die mij opvallen danwel bezighouden hier in dit land. Daar gaan we:

- het eten hier: lokale gerechten zijn Kak-ik (echt waar) en Pepian, verder worden er veel Frijoles (zwarte bonen), Tortillas en Rijst met wortel en paprika gegeten. Oh en ook veel Pancakes! Verder eten ze de vruchten die in Nederland worden beschouwd als sierkalebassen (prima te eten, maar niet erg veel smaak), veel Papaya en Ananas (cheapo hier)
- verder erg opvallend hoe ongezond er door bv. kinderen wordt gegeten! Werkelijkwaar óveral zit suiker doorheen bijvoorbeeld en over superchemisch gekleurde snoepjes wordt ook niet moeilijk gedaan
- in de pauze op de school waar ik ga werken valt op dat kinderen hier veel meer kunnen hebben dan in Nederland. In mijn herinnering kwam er elke minuut vroeger wel iemand naar de meester toe met een gebroken been, drie littekens, twee ruzies en vijf kikkers in z´n oog maar hier beukt en rent iedereen er maar wat op los (gewoon op harde tegels) en niemand huilt of klikt
- Ik word iedere ochtend wakker van de bussen (zie foto´s) waarbij de conducteurs het nodig vinden om erg hard Guate, Guate! te roepen (het zijn bussen naar Guatemala City die langs ons huis komen, van daar)
- opvoeding hier wordt écht een stuk minder streng gedaan dan in Nederland, dat is in de klassen op school op zijn zachtst gezegd ook nogal te merken: chaos. Dit is meestal nogal frustrerend voor de vrijwilligers die hier lesgeven, dus de mentaliteit ´op hoop van zegen dat iemand er iets van opsteekt´ staat hier hoog in het vaandel onder de extranjeros.
- wat betreft scholen: het is hier ook het betere stamp- en ramwerk qua leren, creativiteit is ver te zoeken. Voorbeeld: als huiswerk 30x alle letters van het alfabet opschrijven met als gevolg dat kinderen alleen de letters kennen als ze het rijtje opnoemen
- In de bussen zitten liever mensen voorin met z´n drieën op een erg klein bankje dan dat ze ff naar achteren lopen waar nog plek zat is
- Rare paradoxen: soms zijn mensen erg galant, er viel bijvoorbeeld een pakje papieren zakdoekjes uit mijn tas toen ik naar de bus rende en er kwam iemand achter mij aan gesprint om het aan mij te geven. Aan de andere kant: als er een vrouw met een baby binnenkomt in een overvolle bus, ben ik de enige die opstaat. Mogelijke verklaring: veel grote gezinnen dus een moeder met een baby is weinig bijzonders.
- Antigua herbergt de meest onlogische supermarkt die ik ooit heb gezien: knuffels naast koekjes tegenover de gitaren.
- De bus stopt hier letterlijk op iedere straathoek, of zelfs daartussen als je in of uit wilt stappen.
- Er wordt weinig Engelstalige muziek gedraaid (alleen dat nummer I´ve got a feeling van de Black Eyed Peas) en elk Spaanstalig nummer heeft óf dezelfde beat (want Reggaeton) óf dezelfde tekst (iets met hart = corazon)
- Elk weekend zijn hier enorme groepen dikke Amerikanen van middelbare of hogere leeftijd, met een zonneklep, een lichtgekleurd t-shirt met de naam van de staat van afkomst erop, een camelkleurige korte broek, hoge witte sportsokken en witte sportschoenen. Vaak nog vergezeld van een button om te herkennen dat ze bij dezelfde groep horen of een bril met van die openklap-zonnebrillenglazen ervoor.
- Avocado´s zijn hier lekkerder, groter en stukken goedkoper dan in NL: 1,25 Quetzales (11Q= 1 euro)
- Het meestgedronken bier hier is Gallo, soort Bavaria, dus niet echt mijn ding.
- Alle belgen die ik ontmoet heb tot nu toe (stuk of 6) spreken bizar goed Spaans
- Kerkhoven zijn hier ook geen saaie aangelegenheid, tenminste de Maya-graftombes zijn echt heel erg kleurrijk
- en het laatste wapenfeitje van deze bloemlezing: waar je in Nederland vaak EO-visjes op de auto ziet, zijn dat hier vaak afbeeldingen van Maria!

Nou, dat is mijns inziens wel even een mooie update geweest. Ik zit verdulleme al weer 1,5 uur achter internet hier en alhoewel het mooie weer het nu even laat afweten, is het toch tijd dat ik ga kappen. Ik zal nog even wat lokale feesthits (veelal te horen in de bus) posten en dan:

Hasta Pronto!

Jaap

Tikal, Antigua en het omslagpunt

Hoi allemaal,

Ik zal dit bericht beginnen met een verhaal dat ik eigenlijk al een week geleden geschreven heb, maar dat ik wegens tijdgebrek nog niet had gepost.

Tikal en Flores

In mijn vorige weblog schreef ik nog dat ik het niet altijd makkelijk vond e.d. Nu lijkt het haast wel volledig te zijn omgeslagen. Afgelopen weekend (het weekend van 7 feb) was superchill en de week ervoor erg druk. Inmiddels ben ik verhuisd, maar ik heb in de eerste week van februari nog een verjaardag gehad bij m´n vorige gastgezin, inclusief piñata (zie foto) en als topje van de ijsberg van de kers op het neusje van de zalm, mijn tripje naar Flores en Tikal. Flores is de plaats waar de meeste mensen verblijven als ze de maya-ruines van Tikal gaan bezoeken. Ik verbleef daar in een ultiem relaxt hostel (voor 30 Quetzal per nacht, ongeveer E2,50) waar ik superhard heb gechilled, zoals ze dat in goed Nederlands zeggen. Het enige wat mindere aan mijn tripje was de heenweg, met een gare busmaatschappij in een bus die, 11 uur lang, ieder half uur stopte en waarin om de een of andere reden een nogal gespannen sfeer leek te hangen. Het feit dat ik de eerste paar uur naast een halfdronken gast zat, zorgde ook niet voor erg veel comfort. Al met al niets wat een paar reistabletjes niet konden verhelpen (best lekker geslapen), maar de volgende keer ga ik me toch wat meer verdiepen in de ingewikkelde structuur van busmaatschappijen alhier. Dit hele avontuur speelde zich overigens af in de nacht van donderdag op vrijdag. Die vrijdag gwat gechilled met een Nederlander die in Mexico woont en de volgende dag vroeg (om 5u ´s ochtends) de bus gepakt naar het Nationaal Park Tikal (http://nl.wikipedia.org/wiki/Tikal_stad).

Na ongeveer een uurtje rijden heb ik daar een gids (een persoon dus, geen boekje), die ons vertelde over de natuur én de ruines aldaar. Het spotten van dieren is aardig gelukt: toekans (ja ik kon er naartoe Neel;)), een voor mij onbekend groot knaagdier, spidermonkeys, brulapen, tarantula´s en vleermuizen. Na de tour nog wat rondgelopen op het park en van dichtbij nog een discussie tussen twee groepen brulapen meegemaakt, erg leuk. Toen ook nog een Hagenees leren kennen die werkt in een koffieshop, daar de rest van het weekend mee gechilled eigenlijk. Op zaterdagavond nog uitgeweest in een aangrenzend dorpje en daar nog een mini-avontuur beleefd met een drugscontrole van de politie. Sowieso was het een kuttent maar wel apart om te zien dat hier echt nog een macho-cultuur heerst onder de mannen. Dat betekent op de dansvloer geen groepjes mannen maar alleen vrouwen met mannen of af en toe een paar vrouwen samen. Daaromheen in een cirkel hard zuipende mannen die op niet al te subtiele wijze proberen vrouwen te pakken te krijgen (dat is denk ik wel het juiste woord).

Het hele verblijf in het hostel was echt super en ik kan het iedereen aanraden mocht er nog iemand zijn die naar Flores/Tikal gaat. Het is trouwens ook van een Nederlander, dus ze (we) zitten echt overal in Guatemala. Het leuke was dat iedereen lekker met iedereen zat te praten. Voorbeeld: een gesprek gehad met een Zwitsers hippie-meisje over Urban Planning! Haar opvatting was dat alles goed zou komen in een stad als er maar meer (fruit)bomen werden geplant. Een echte bomen-knuffelaar dus. Ook nog gepraat met een stadgenoot die over een paar weken hier in Antigua is, dus daar ga ik dan ook weer ff wat mee drinken.

Verhuisd naar Antigua

Nu ben ik verhuisd en heb al veel leuke dingen gedaan met m´n huisgenoten. Het lijkt wel een studentenhuis! Ik merk wel dat ik wat minder contact heb met de familie, maar dat vind ik opzich niet erg. Ik woon nu met 3 Vlaamse meisjes en 1 Nederlands meisje + nog een Nederlandse jongen. Zij kennen via hun Spaans school en vrijwilligerswerk ook weer allerlei mensen dus het is een gezellige groep. Verder heb ik de afgelopen weken veel geklust in de nieuwe lokalen op de school waar ik ga werken, m´n eerste salsa-les gehad (niet mijn initiatief), meegelopen met wat lessen en afgelopen week op woensdag- en vrijdagavond wezen stappen hier in Antigua (erg gezellig) en gisteravond carnaval gevierd in Guatemala Stad. Ik heb daar helaas nog geen foto´s van, maar die komen later waarschijnlijk wel.

Al met al heb ik dus echt mijn draai gevonden hier en ik merk ook dat mijn Spaans daardoor wat beter wordt. Onder andere gesprekken met m´n ouders en zus en andere reizigers hebben erg geholpen! Bijna iedereen die ik spreek had de eerste paar weken wel een beetje een raar gevoel.

Aankomende week ga ik trouwens helpen met de stichting ConstruCasa om een huis te bouwen voor een bekende familie van TESS Unlimited. Dat betekent dus de bouwvakker uithangen! Nou, ik heb natuurlijk niet alles verteld maar ik vind dat er wel een einde mag gaan komen aan dit verhaal en ga dus afronden.

Bedankt voor de reacties allemaal en Hasta Pronto!

Jaap

Beweging

Ik schrijf dit na een (voor mij) bewogen eerste week. Een eerste week waarin ik kennis heb gemaakt met een andere cultuur, maar vooral een heel ander land. Want hoewel de cultuur vrij bekend aandoet (een beetje Zuid-Europees: sterke familiebanden, erg gelovig en natuurlijk de Spaanse taal) is het land erg anders. Er is hier veel corruptie, bijvoorbeeld bij de politie en al het geld zit volgens veel mensen bij de hoge petten in de politiek. Volgens Glenda, mijn gastmoeder, ontvangt Guatemala veel giften van allerlei landen voor bijvoorbeeld bibliotheken, maar komt dit geld nooit ergens anders dan de strijkstok terecht.

Ook voor mijzelf was het eigenlijk wel een bewogen week. Ik weet niet of ´cultuurshock´ het juiste woord is, maar ik heb erg moeten wennen, of moet dat eigenlijk nog steeds. Het feit dat ik in mijn eentje ben, het andere levensritme hier (de locals, waaronder mijn gastgezin gaan om 21u naar bed .... niet echt iets voor mij) en de andere taal, hebben er voor gezorgd dat ik het niet altijd makkelijk heb gehad de afgelopen 1,5 week. Maar ach, het is mijn eigen keuze en in mijn eerste blog voelde ik dit ook al aankomen. Ik heb al wel geleerd, ja het lijkt alsof ik al lang weg ben, dat assertiviteit zeker loont, zoals wel vaker in het leven. Zeker in Antigua, de dichtsbijzijnde stad bij mijn dorpje en waar ik misschien wel liever zou willen wonen, is het erg makkelijk om contact te maken met andere reizigers en/of vrijwilligers. Er zitten veel Gringo´s, Canadezen, Nederlanders (ja ook hier) en enkele Scandinaviërs. Zo heb ik al plannen om een keer te gaan stappen met een Duitse Oostenrijker die in Guatemala Stad woont, maar in het weekend om veiligheidsredenen in Antigua verblijft. Voor het Spaans timmer ik ook flink aan de weg (aankomende week 20 uur les!) dus ik geloof dat het wel goed moet gaan komen.

De oplettende kijkers hebben al een aantal foto´s van o.a. mijn huis en de Pacaya-vulkaan voorbij zien komen.

Mi casa en mijn leven hier

Ik woon in San Gaspar in een voor Nederlandse begrippen basic huis, maar voor hier zeker niet slecht. Het ligt zoals gezegd vlakbij Antigua, backpakershoofdstad en oude koloniale hoofdstad van Guatemala. Het is niet erg groot maar de vibe bevalt me wel en het uitgaansleven schijnt ook prima te zijn. Mijn dorp San Gaspar is een klein dorpje dat aan Santa Catarina is vastgegroeid. Aan de namen te zien zou je denken dat het hier erg katholiek is, maar toch is een flink deel protestant. Vanuit San Gaspar is het ongeveer 20 minuten met de zgn. Chicken bus naar Antigua. Het zijn oude Amerikaanse schoolbussen die zijn beschilderd en anderszins ´gepimpt´ en nu dienst doen als streekbus. Ik zal daar tzt ook wat foto´s van posten. Santa Catarina ligt er, zoals ik al zei tegenaan en in dat plaatsje (letterlijk 2 straten verderop) is ook mijn Spaans school, tevens huis van Tessa van de stichting TESS Unlimited waar ik voor ga werken. Ook is de basisschool waar ik Engelse les ga geven daar te vinden.

Deze week heb ik verder gevuld met Spaanse les, een beetje chillen en afgelopen woensdag een huisbezoek bij mensen met een ziek kind ( 1 jaar en 8 maanden en qua uiterlijk en ontwikkeling nog een jonge baby), een vies huis zonder water of elektriciteit en als gevolg kinderen met parasieten, luizen en vlooien. Erg indrukwekken. De regio Antigua is, als je dat ziet, zeker niet representatief voor de rest van het land. TESS Unlimited kent het kind uit het ziekenhuis en is in zo´n geval benieuwd hoe het gezin leeft en of zij wat voor hen kunnen doen. De vraag, die ik nu even erg kort door de bocht formuleer, ´is het onoverkomenlijk of luiheid dat een familie zo leeft?´ speelt daarbij een belangrijke rol. Veel mannen zijn hier bijvoorbeeld aan de alcohol verslaafd en zijn daardoor te lui om werk te zoeken. Verder ben ik deze week bezig geweest met het schilderen van de nieuwe lokalen van de school in Santa Catarina en ben ik meegeweest met het daklozenproject van Por Eso (daarom, zij delen waar nodig medicijnen kleren, water en vitamines uit aan daklozen in Antigua) en op bezoek geweest bij een project van ConstructuCasa, een stichting die, tegen een tegenprestatie van de familie, een huis bouwt voor een aantal gezinnen. De familie die wij bezochten, waren ook bekenden van Tessa.

Pacaya-vulkaan

Dan even een een wat onsubtiele switch naar de andere foto´s, van de Pacaya-vulkaan. Het is de makkelijkste en naar het schijnt de mooiste vulkaan om hier in de buurt te beklimmen. Vanaf de plek waar de auto´s maximaal kunnen/mogen komen, was het nog slechts 1,5 uur lopen, of eigenlijk klimmen. Klimmen was vooral van toepassing voor het laatste gedeelte, waar het met de veiligheid niet zo nauw werd genomen. Het was er erg druk, warm en onstabiel. Resultaat: een vrouw die ik zag uitglijden, die vervolgens flauwviel van de schrik en door 5 mannen op een helling van, in acht genomen de geringe kwaliteit van mijn timmermansoog, 60% naar beneden gedragen moest worden. Had ik al gezegd dat dit in het donker op schuivend en rollend lava-gesteente was? Even daarvoor waren wij op weg naar het hoogste punt waar je mocht komen (niet de rookpluim op de foto´s, maar wel de plek waar de lava uitstroomde, zie foto´s) maar daar stond het zo vol dat we niet verder konden en er mensen, vanwege de hitte, nogal graag naar beneden wilde komen. Je moest op sommige plekken over kleine spleten stappen waar je op ongeveer 1 meter onder je, lava zag, rook en voelde.

Al met al: een mooie tocht, te druk, maar het uitzicht halverwege op de andere vulkanen in de omgeving én de kleine uitbarsting op het einde maakten veel, zo niet alles goed.

Tot zover deze update! Wanneer m´n volgende update gaat zijn, daar heb ik geen idee van. Ik zit wel regelmatig achter internet (toch een soort hobby of verslaving kom ik hier achter;)), dus wie weet komt ie al weer snel. Verder ga ik deze week m´n tripje naar Tikal plannen, een circa 11u durende busreis, niet mijn hobby.

Blijf vooral reageren, ik vind het erg leuk!

Hasta pronto!

Jaap

Alleen....

Zo. Dat is een lekkere depressieve titel he. Maar maak je geen zorgen hoor, ik ben niet depressief. Waar gaat het verhaal dan wel over? Verandering en gewenning denk ik. Misschien is het ook nog een soort ´ik vertrek´-stukje met een kleine intro hoe tot nu toe mijn reis eruit heeft gezien. Daarvoor ter inleiding even een intermezzo (kan dat als inleiding?).

INTERMEZZO: STATUS QUO
Voor de nieuwsgierigen onder jullie even status quo: Ik ben gisteravond aangekomen in mijn gastgezin in San Gaspar, een klein dorpje nabij Antigua. Ik ben hartelijk ontvangen en heb vanochtend lekker papaya en ananas ontbeten en mijn huisgenote ontmoet, Veronique uit Vlaanderen. Nu zit ik bij Tessa thuis (de vrouw van de stichting), dat overigens tevens de talenschool van de stichting is. Morgen begin ik aan m´n Spaanse lessen, met dezelfde leraar als ik in Nederland heb gehad, Gerson Ordoñez. Vanmiddag ga ik Antigua verkennen met G....(mijn slechte eigenschap met betrekking tot het onthouden van namen neemt hier epische proporties aan), die in dienst is voor de stichting in ruil voor een ingenieursstudie die voor haar wordt betaald door TESS Unlimited. Zaterdag ga ik met Elizabeth, een Nederlandse vrouw (ik vermoed gepensioneerd) die ook voor de klas gaat staan hier, naar een vulkaan in de buurt. Zondag een BBQ met de stichting en dan vermoed ik al flink in het lokale leventje te zitten.
EINDE INTERMEZZO

Het hele, grootuitgevallen intermezzo,heeft alles te maken met verandering en gewenning. Natuurlijk heb ik gisteren tijdens de reis en vandaag ook nogal wat tijd gehad om na te denken over wat me te wachten staat en (zo af en toe) hoe ik dit dacht 5,5 maand vol te houden. Ik ben tot de conclusie gekomen dat het alles te maken heeft met een mentaliteitsverandering. Misschien is het belangrijkste wel dat ik meer open moetstaan voor alles en iedereen maar intussen ook op moet blijven letten op alles en iedereen. Deze paradox houdt mij bezig maar toch blijf ik er opvallend rustig onder. Ik denk dat datbetekent dat ik er klaar voor ben. Zeker als de gewenningintreedt, zo ergens volgende week of wat later vermoed ik zo.